خداوند به پيامبر خود دستور داد كه هرگاه پس از آن همه استدلالات روشن، كسي دربارة ادعاي الوهيّت عيسي با تو به جدال و ستيز برخيزد، به او پيشنهاد «مباهله» كن و به آنها بگو ما فرزندان خود را دعوت ميكنيم، شما هم فرزندان خود را ما زنان خود را دعوت مي‎كنيم، شما هم زنان خود را، و نيز ما از نفوس خود دعوت ميكنيم شما هم از نفوس خود دعوت نمائيد، آنگاه مباهله ميكنيم و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار ميدهيم.







ناگفته پيدا است منظور از مباهله اين نيست كه اين افراد جمع شوند و نفرين كنند و سپس پراكنده گردند، زيرا چنين عملي به خودي خود هيچگونه تأثيري ندارد، بلكه منظور اين است كه اين دعا و نفرين اثر خود را عملاً آشكار خواهد ساخت و دروغگو فوراً به عذابي گرفتار خواهد شد.







به عبارت ديگر اگر چه در قرآن تصريحي به تأثير مباهله نشده است، امّا از آنجا كه اين كار به عنوان «آخرين حربه» بعد از اثر نكردن «منطق و استدلال» مورد استفاده قرار گرفته، دليل بر اين است كه تنها دعا نبوده، بلكه «اثر خارجي» آن، مورد نظر بوده است.











 

قصه هاي قرآن


حضرت آيت الله مكارم شيرازي